Rozdział VI

Usłyszała szelest i delikatnie podniosła głowę. Blondyn stał przy stole i wykładał coś na talerz, cicho podśpiewując jakąś piosenkę i tupiąc nogą. Z jego ust jak zwykle wystawał papieros. Odwrócił się do tyłu i na nią spojrzał.

-O hej. Już wstałaś? Mam nadzieję, że cię nie obudziłem.

-Nie, nie...-pokręciła przecząco głową i przetarła zaspane oczy. - Która godzina?

-Dochodzi 13.

-Cholera...-jęknęła i odrzuciła głowę do tyłu. Znowu zaspała do szkoły. Usiadł przy stole i delikatnie uśmiechnął.

-Siadaj i jedz, bo strasznie blado wyglądasz. Naleśniki z syropem, mam nadzieję, że lubisz.- Odrzuciła kołdrę na bok i wsadziła stopy w leżące koło łóżka baleriny. Podeszła do stołu i zajęła miejsce naprzeciw niego, a on podsunął jej talerz i kubek z parującą kawą.

-Dziękuje.- delikatnie się uśmiechnęła i zabrała za jedzenia. Delektowała się smakiem swoich ulubionych naleśników, a on siedział z założonym nogami i pijąc swoją kawę cały czas jej się przyglądał, przez co czuła skrępowanie.

-A ty nie jesz?-wskazała na jego pusty talerz.

-Zjadłem w drodze.- zaśmiał się – ale widzę, że powinienem zostawić dla ciebie jeszcze jedną porcję, bo taka chudziutka jesteś.

-Odezwał się grubiutki.

-Mnie przynajmniej widać, a ciebie bez problemu każdy by zdeptał.

-Ty nie zdeptałeś.

-Bo patrzę pod nogi.- powiedział to takim tonem, że nie była w stanie powiedzieć nic więcej, więc wzięła do buzi wielkiego kęsa.

-Kupiłem szczoteczkę do zębów i przyniosłem ci ciuchy Stevensa, bo w moje spodnie wlazłabyś cała razem z głową. Położyłem ci w szafce w łazience.

-Yhm... dzięki, ale naprawdę nie musiałeś sobie robić kłopotu.

-Kłopoty weszły mi w krew.

-Dziękuje.-odstawiła talerz i wstała od stołu – Pójdę do łazienki. - Zamknęła za sobą drzwi i przyjrzała przyszykowanym przez niego rzeczą. Postarał się i był miły, ale nie wiedziała jak ma do końca to odbierać. Być może wczoraj na coś liczył, ale nie nalegał. Powiedziała dosyć i się zgodził. Takie zachowanie raczej jej do niego nie pasowało i jeszcze bardziej ją to nurtowało. Był jedną wielką tajemnicą. Nie można było nic wyczytać z jego ruchów, wszystko idealnie maskował, a z kolei on potrafił wyczytać z niej każdą emocje, całe jej życie w pięć minut. Odkręciła wodę i wzięła do ręki szczoteczkę do zębów, nałożyła na nią niewielką ilość pasty i dokładnie wyszczotkowała. Wilgotną dłonią przeczesała grzywkę do tyłu i odrzuciła włosy na plecy. Niepewnie złapała przygotowane ciuchy i je na siebie założyła. Spodnie były trochę za duże, ale dało się przeżyć. Biała, podarta bluzka luźno na niej wisiała, założyła jeszcze leżącą na oparciu krzesła jeansową kamizelkę i spojrzała w lustro. Nie wyglądała jak ona każdego dnia, zmiana o 180 stopni, ale musiała przyznać, że podoba jej się to jak teraz wygląda. Wyszła z łazienki i nigdzie go nie dostrzegła, ale zobaczyła otwarte drzwi od balkonu, więc tam poszła. Stał oparty o balustradę, a twarz miał wyciągniętą w stronę słońca. Jego blond włosy powiewały na wietrze a w ręce trzymał pepsi. Gdy ją usłyszał delikatnie otworzył jedno oko i uśmiechnął.

-Powiem Stevensowi, że już może się pożegnać z tymi ciuchami, bo wyglądasz w nich zarypiście.

-Na pewno ich nie odzyska i dziękuje.- plecami oparła się o poręcz i wpatrywała w popękane ściany budynku. Usłyszeli huk i krzyk.

-Duff! Chory pedale! Gdzie jesteś?!

-Tutaj!-odkrzyknął i koło nas pojawił się uradowany drugi z blondynów, czyli Steven.

-Ooo hej Alison! Fajnie ciuchy masz! Ej, czekaj, czekaj... czy to przypadkiem nie moje?-podszedł do niej i chwycił delikatnie za rękaw koszulki, spojrzał się pytająco na Duffa, a ten wzruszył ramionami.

-Masz najmniejszy tyłek.

-Axl też ma mały!

-Ale ty jeszcze mniejszy.

-To sobie skróć nogi i też będziesz mały.

-Nie dziękuje.

-Jak chcesz, to ja mogę oddać...-zaczęła skrępowana sytuacją.

-No co ty! Zajebiście wyglądasz, ale ja tu nie po to! Duffuś! Kochanie, normalnie nie uwierzysz co udało mi się teraz załatwić! Najlepszy towar w mieście! Myślałem, że już kurwa mi się nie uda, ale odpaliłem wszystkie dojścia i mamy. Pamiętasz co ci kiedyś o tym wspominałem, nie? Ten co tak rzadko się pojawia i inne sratata, ale mam! Chłopaki już dostali po swojej działce i to twoja. - Wyciągnął jakiś woreczek i rzucił w nim w Duffa.

-Nie puść przypadkiem tylko pary temu debilowi Benowi, bo gotów wszystko zabrać. Uwziął się na to studio i teraz pierdoli. Rano wleciał do pokoju, że kurwa porządek ma być. Pojebany człowiek, mówię ci Alison. Jak tylko możesz unikaj go.

-A kim on jest?-spytała.

-Manager, od siedmiu boleści. Mieliśmy swojego, ale tym kurwą z wytwórni nie pasowało i dali nam swojego. I tak oto zeszliśmy na drogę piekła. No ale szmaciarz lubi się dziwczyć czasami, więc mamy w sumie luz. Problem w tym, że jak wpadł do laseczki nam uciekły i teraz tak jakby trzeba szukać kogoś innego do południa.

-Już po 13.-odezwał się Duff.

-No to... do... kurwa. Nie wiem – machnął ręką – do czasu wywiadu czy czego tam co dzisiaj mamy. I w ogóle to masz tak jakby przejebane za ten pokój czy co to tam.

-A kto wie?

-No w sumie wiesz... nic by nie było, ale właściciel się wkurwił, bo Axl znalazł gdzieś kija od bejsbola i tak zaczęliśmy grać, że jakby telewizor trochę ucierpiał i jak zwykle pierdolą, że wszystkie koszty pokryć. Jakby bez telewizora nie mogli żyć...-westchnął ciężko i zaczął grzebać w kieszeni spodni – Duffi, uratuj mi dupkę i daj jakiegoś mocniejszego skręta, bo nawet zwykłych marlboro nie mam.-wygiął usta w podkówkę i prosząco spojrzał na Duffa.

-Steven, zacznij w końcu swoich pilnować, bo mi się kurwa też kończą.-jęknął, ale podał przyjacielowi to o co prosił.

-Załatwiłem ci towar, tak czy nie? Więc nie pierdol, bo nie zaszkodzi jak o jednego mniej będziesz miał.

-A tylko dzisiaj do mnie po więcej przyjdź, to ci jaja urwę.

-Spokojnie, w godzinę ogarnę coś nowego, a moich jaj nawet nie dotykaj.-zagroził mu palcem przed nosem – To jak.. próbujesz tego nowego gówna, od którego podobno młodo się umiera?-puścił oczko do Alison, która próbowała skupić się na jego słowach.

-Zaraz... spokojnie.

-Dawaj! Mówię ci podobno zajebiste! Wezmę z tobą.

-Yhm... uważaj, bo uwierzę, że nie zdążyłeś zatopić w tym swego noska.

-Oj dobra! Mało, tak tylko na spróbowanie, tyci, tyci... Ale super! Bierz i nie pierdol, że nie chcesz!

-Stevenson, idź sprawdź czy nie ma cię w drugim pokoju.-pokręcił głową.

-Jestem! Jestem tu i tam! Tu i tam!- Steven zaczął skakać z pomieszczenia do pomieszczenia i nie szło się z niego nie śmiać.

-A tak poważnie...- po chwili zatrzymał się przed nimi – weź to teraz.

-Zaraz wezmę.

-Bierz!-krzyknął tak, że ludzi na ulicy aż spojrzeli się na górę.

-Cicho bądź!-Duff położył mu rękę na buzi – nie wrzeszcz, bo wpadnie tutaj Ben i wtedy jak to powiedziałeś gówno będziesz miał.

-Nie chcesz to nie. Przecież cię do niczego kurwa nie zmuszam.

-A czy ja coś mówię?-spojrzał na niego spod byka i popchnął w stronę pokoju. Alison weszła za nimi, a oni usiedli przy stole i Duff wyciągnął to co otrzymał od Stevena. Wysypał to na stół, uformował dwie kreseczki i się nad nimi pochylił. To samo poczynił Steven. Po chwili Duff podniósł się do góry pociągając nosem i oparł o fotel, a drugi z blondynów zaśmiewał się pod nosem. Alison stała i przypatrywała się temu... teraz sama nie wiedziała z czym. Z jednej strony czuła obrzydzenie i odrzucało ją od tego, ale z drugiej to był ich własny wybór i ich życie.

-Chodź tutaj, pojebańcu...-szepnął Duff i nachylił nad Stevenem otrzepując mu nos z pozostałości tego co wciągali. Przeniósł nieobecne spojrzenie na Alison i przepraszająco uśmiechnął. Rozległo się pukanie i po chwili stanął w nich jeden z nieznanych jeszcze jej mężczyzn.

-Tutaj się skurwiele chowacie! I komu obrywa się po dupie? Axl'owi i Slashowi, bo ja też spierdoliłem!-zaśmiał się i podszedł do dziewczyny.

-Izzy- wyciągnął swoją dłoń, którą niepewnie chwyciła.

-Alison.

-A nasze poszły się jebać... szkoda tylko, że nie z nami...-powiedział bardziej do siebie, cmoknął ustami i chwycił leżącą na komodzie butelkę piwa.

-Izzy, może ty mi powiesz co dzisiaj robimy, bo ten człowiek jak zwykle nie chce udzielić mi żadnych informacji.

-Steven, nie pierdol...-westchnął Duff.

-A kogo obchodzi co robimy? Z tego co wiem, to żadnego koncertu nie ma, więc nie musimy nic robić.-rozwalił się wygodnie na łóżku.

-Duff...-zaczęła niepewnie – ja się będę już zbierać.

-Już?- odwrócił głowę w jej stronę, śmiesznie przekrzywiając na bok.

-I tak się zasiedziałam.

-Zapieprzyłaś...-mruknął pod nosem Steven cały czas chichocząc. Duff posłał mu karcące spojrzenie i wstał z miejsca.

-No to cię odprowadzę.

-Nie musisz.

-Ciągle tylko nie, nie i nie. Powiedz raz tak.-złapał leżącą na łóżku kurtkę i na siebie założył. Zmarszczyła brwi nie rozumiejąc jak ma odebrać jego słowa.

Otworzył drzwi i czekał, aż wyjdzie.

-Do zobaczenia! Jak będziesz chciała pożyczyć jakieś ciuchy albo jak będę miał ci coś załatwić to wpadaj do mnie!-krzyknął za nią Steven. - Albo jak skończysz z usług Duffa, to ja jestem wolny!

-Hej chłopaki.- machnęła im na pożegnanie ręką, ignorując ostatnie zdanie blondyna i ruszyła za Duffem, który szedł bez słowa odpalając papierosa. Wyszli na ulicę i uderzyło ich ciepłe powietrze. Był wreszcie maj i taka pogoda była wskazana. Patrzyła na swoje stopy zastanawiając się co tak nagle zmieniło zachowanie Duffa, kiedy nagle złapał ją w pasie i przyciągnął do siebie.

-Co taka smutna? Przepraszam za nich, a zwłaszcza Stevena. Nie wiedzą, że nie jesteś żadną groupie.

-Nie jestem?-lekko prychnęła pod nosem i zaraz zreflektowała jaki błąd popełniła. Zaśmiał się pod nosem i zaczesał włosy do tyłu.

-Jeśli mam być szczery, to to zadań groupie należą trochę inne rzeczy, ale nigdy mi nie przyszło do głowy, że ty mogłabyś traktowana jak one.

-Powinnam podziękować?

-I to jest właśnie Mała Alison.- przygryzł wargę – wiedziałem, że coś w tobie drzemie i zaczyna budzić, a wracając do pytania... Nie, nie powinnaś dziękować.

-W takim razie dziękuje.- złapał ją za żebra i lekko ukuł na co pisnęła i próbowała uderzyć jego, ten jednak był zbyt silny i złapał jej dłonie.

-Mała Alison...-szepnął mrużąc oczy.

-Duży Duff...-wystawiła język i ruszyli dalej do przodu.

-Dokąd zmierzamy moja słodka dziecino?

-Do domu... do szkoły nie opłaca mi się iść.

-I mówisz to z takim spokojem?- uniósł do góry jedną brew.

-Teraz jeszcze tak, ale później będę miała kłopoty.

-I wreszcie zaczynasz żyć. Co to za życie bez kłopotów?-doszli do przystanku i akurat nadjeżdżał jej autobus.

-Dziękuje jeszcze raz za pomoc.

-Hejj... wyganiasz mnie?- spytał z udawanym wyrzutem – Powiedziałem, że cię odprowadzę, to zrobię to porządnie.-popchnął ją do autobusu zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć. Usiadł przy oknie i promiennie do niej uśmiechnął, ukazując rząd równiutkich zębów. Droga do jej przystanku trwała ponad pół godziny i przez ten czas rozmawiali o głupotach typu jaki jest ich ulubiony kolor, ulubiona potrawa i co chwilę wybuchali śmiechem, gdy ktoś lub oni sami zrobili coś dziwnego. Nim się obejrzała stali już przed jej domem.

-Ładnie mieszkasz... dom...-mruknął zamyślony pod nosem, spojrzała w jego tęczówki i delikatnie uśmiechnęła

-Dom...- powtórzyła – może wejdziesz? Jeszcze nikogo nie ma.-zaproponowała.

-Nie dzięki. Muszę lecieć na wywiad, pa. - miał już odejść jednak w ostatniej chwili się odwrócił – Słuchaj... jesteśmy w Chicago przez jeszcze dwa tygodnie, więc wiesz gdzie nas szukać. Wpadaj kiedy chcesz.

-Dziękuje... choć nie sądzę, żebym znalazła czas po szkole. Miło... miło... cieszę się, że cię poznałam Duff, ale obydwoje wiemy, że ta znajomość nie ma żadnego sensu. Zaraz wyruszacie w świat, a ja zostanę tutaj i nie chcę robić sobie wrogów. Dziękuje i naprawdę doceniam, że uzyskałam od ciebie tyle zrozumienia i pomocy. Nigdy nie zapomnę, że poznałam kogoś takiego jak ty, ale czas powrócić do swojego życia, a to właśnie jest moje.- wskazała dłonią na dom z tyłu, z równym trawnikiem, przystrzyżonymi krzaczkami i pięknymi kwiatami. Ciężko przechodziły jej te słowa przez gardło, ale wiedziała, że taka jest prawda i nie ma co się... i nie ma co bardziej zagłębiać się w to co czuje, gdy go widzi. Starała się jak mogła, żeby wypaść jak najbardziej przekonująco i żeby nie zauważył jak bardzo nie chce tego mówić.- Żegnaj Duff...- posłała mu delikatny uśmiech.

-Żegnaj, Mała.-roztrzepał jej włosy i oby dwoje ruszyli w swoim kierunku. Gdy weszła do domu i zamknęła drzwi po jej policzkach popłynęły łzy. Starła je wierzchem dłoni, a one leciały jeszcze bardziej. Miała przed sobą jego uśmiech, wesołe oczy, a w głowie rozbrzmiewał jego głos.

-Alison! Rodzice umierają ze strachu o ciebie! Gdzie byłaś, dziecko?-podleciała do niej gosposia o imieniu Clara, Brazylijka po pięćdziesiątce.

-Już jestem.

-Jak możesz im robić takie rzeczy?!

-Z całym szacunkiem, ale to już nie twoja sprawa.-rzuciła oschle i pobiegła na górę do swojego pokoju. Przekręciła zamek na klucz i rzuciła się na łóżko, zalewając łzami. Po dwóch godzinach udało jej się podnieść i pójść do łazienki, żeby wziąć prysznic. Ciuchy, które 'dostała' od Stevena i kurtkę Duffa wrzuciła na tył szafy, aby nikt ich nie znalazł i wzięła gorącą kąpiel. Doszła do wniosku, że popełniła błąd i czas z tym skończyć. Dwu dniowa znajomość dobiegła końca i pora być prawdziwą Alison. Stanęła przed lustrem i założyła na siebie delikatną spódniczkę w kwiatki, białą koszulkę polo i niebieski sweterek. Na nogi założyła białe zakolanówki i balerinki w kolorze sweterka. Włosy związała w delikatnego koczka, wciąż miała podpuchnięte oczy, ale to zignorowała. Zeszła na dół i w salonie ujrzała matę czytającą jakąś gazetę. Nawet nie podniosła na nią wzroku.

-Mamo, przepraszam. Obiecuję, że nigdy się to nie powtórzy.-stanęła przed nią i oczekiwała reakcji.

-Zawiodłaś mnie, Alison i nie sądzę, abyś prędko odbudowała to co zniszczyłaś.

-Postaram się jak tylko będę mogła, obiecuję.

-Twoje słowa i obietnice mało co mnie obchodzą. Czy naprawdę wymagam tak wiele chcąc jedynie, aby moje dziecko mnie szanowało i nie przynosiło wstydu? Poświęciłam dla ciebie wszystko, a ty mnie zawodzisz.

-To się nie powtórzy, nigdy więcej. Nie zaznasz wstydu z mojego powodu.- Nachyliła się nad matką chcąc ją przytulić, lecz ta wstała i z obojętnością ją wyminęła, nawet nie obdarzając spojrzeniem. Zabolało. 'Nigdy więcej nie pozwolisz, aby tak na ciebie spojrzała' powtórzyła sobie w myślach i poszła do małej salki, którą miała w domu, aby ćwiczyć taniec. Założyła baletki i zaczęła tańczyć.

Witajcie ;D VI rozdział już za nami... jak wrażenia? Ja szczerze mówiąc jestem z niego zadowolona, co dość nieczęsto się zdarza. Mam do Was pytania, bo w Gunsowych opowiadaniach siedzę od niedawna i mianowicie: jakie byście mi polecali? Jakie są Wasze ulubione i według Was warte przeczytania? Pozdrawiam ;)